Sivas’ın halk âşıklarından Âşık İsmetî, vefat etti

Âşık İsmetî

Sivas / Muhabir TV

Sivas’ın halk âşıklarından “Âşık İsmetî” mahlasıyla bilinen Abdülkadir Namlı, 84 yaşında vefat etti.

Bir süredir sıhhat bozukluğu yaşayan ve akşam saatlerinde evinde vefat ettiği öğrenilen Âşık İsmetî’nin cenazesi, yarın öğle vakti Sivas Ulu Cami’de kılınacak cenaze namazının ardından toprağa verilecek.

Sivas Valisi Davut Gül, facebook sayfasında yayınladığı mesajında, “Sivas’ın bir söz ustasının daha ebedî âleme göç eylediğini” belirterek, şunları kaydetti:

Âşık İsmetî ve Vali Davut Gül

“Âşık İsmetî olarak tanınan Abdülkadir Namlı’yı kısa bir süre önce rahatsızlığı nedeniyle evinde ziyaret etmiş, sağlık durumu hakkında bilgi alıp, hatırını sormuş duâsını almıştık. Şiirleri, sözleri, onun sürekli anılmasını sağlayacak. Merhuma Allah’tan rahmet, ailesi, sevenleri ve halk edebiyatı dostlarına başsağlığı diliyorum.”

Âşık İsmetî

Âşık İsmetî mahlaslı Abdülkadir Namlı’nın, 12 yaşında bade içtiği, 15 yaşında da rüyasında gördüğü meçhul bir kıza âşık olarak şiir yazmaya başladığı, 1500’den fazla şiiri ve yayınlanmış 11 şiir kitabı bulunduğu belirtiliyor.

Âşık İsmetî’nin, defalarca rüyasında gördüğü kızla, akerlik vazifesi sırasında Isparta’da karşılaştığı, evlilik talebinin ise kızın ailesi tarafından reddedildiği anlatılıyor. Daha sonra Döndü isimli hanımla evlenen Âşık İsmetî, 8 çocuk ve 57 torun sahibiydi. 

Âşıklık geleneğinde “rüya” ve “bade içme” motifleri

Âşık edebiyatında “bade içme” ve “rüya” motifi, bir geleneğin unsurlarıdır. Bu geleneğe göre halk âşığı / halk ozanı olabilmek için ya bir ustanın yanında yetişmek, ya da mutlaka “pir” elinden bade içmek gerekir.

Âşık İsmetî’nin “Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum” başlıklı şiiri, şöyle:

Hâlimle dünyayı seyran eyledim;
Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum.
Ne hikmetler gördüm, hayran eyledim;
Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum.

Doğruyu duymadım, yanlışa kandım.
Gölgemi görünce, kendimi sandım.
Ateşle oynadım, külünde yandım;
Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum.

Kim bilecek, neler vardı anımda?
Yazacaktım, kalem yoktu yanımda.
Beni sarhoş eden hâl var kanımda.
Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum.

Âşık İsmetî’yim, gittimse nere,
Ya dağ engel oldu, ya da derin dere.
Bir değil, beş değil, belki bin kere,
Düştüm ibret aldım, kalktım unuttum.